DOĞMAK TRAJEDİNİN BAŞLANGICI

Dünyanın nefesini ciğerlerimde hissedince çığlıkla uyandım.  İlk gün, ilk acı aradan yıllar geçti ve herkes unuttu lâkin ben unutmadım, unutamadım. Yaşamın zehrini ilk defa tatmıştım nasıl unutabilirim. Trajedi ile tanışmıştım. Evet doğmak trajedinin başlangıcı. Doğmak kopmak. Ezilmek. Sürünmek. Ağlamak. Acı çekmek. Alışamamak. Boğulmak. Her şeyden önce ana yurdunu terk etmek. Yabancı bir mekânda gözlerini açmak ve her geçen gün yokluğa karışmak. 

Yoktum. Nokta kadar değerim yoktu. Bir virgülün işlevi gibiydim araya girdim ve çekildim. Ebedi istiratgâhıma doğru yol aldım. Mağarama, ışık huzmelerinden yoksun karanlık evime... Kim isterdi ki böyle bir yaşamı. Tek başıma değildim lâkin yalnızdım, yapayalnızdım. Şefkate ihtiyacım vardı. O  da benden uzaktı. 

Sözlere sığınmıştım yani kelâma. Hayatım kitaplar arasında geçiyordu, yapay fakat benim gözümde bir o kadar canlı. Onlarla konuşuyordum. Bile isteye, takatsizce arkadaşlarım oldular. Herkese yol verendim ama onlara dur demiştim. Mağaramın az da olsa fenerleri oldular.

Keskin  düşüncelerim vardı. Dogmalarım. Kırmızı çizgilerim. Sınırı geçince tahammülüm yoktu. Herkes sınırıma tecavüz ediyordu. Bilerek. İnsanın damarlarını çatırdayan seslerle ve vurdum duymaz davranışlarıyla... Elimden tek bir şey geldi. Terk-i diyar  eylemek. Şehri, insanları, ailemi...
Her şeyimi..


Bu yol hüznün yolu. Direnemeyenlerin. Kalbi kırık olanların. Alışamayanların. En nihayetinde mütefekkirlerin.

Kaybedenlerin değil kaybolanların. Anlam arayışı içinde çıkmaza girenlerin bu yüzden düşünceleri kendilerini kemiriyordu.  Parça pinçik  oluyorlardı.  Boşluktaydılar yani hiçlikte.

Yaşamı ciddiye alıyordum hem de fazlasıyla. Sıradan olmayı beceremedim. Hanem saadetten ıraktı. Sadece kapının ağzında beni bekleyen hüzün vardı. Sarıldım ona. Biteviye. Çaresizce. Susayan birinin çölde suyu görmüşçesine gibi daldım içine. Çıkamadım içinden. İstesem dahi bir daha çıkamazdım.

Anladım. Ben hüznümle varım. Varım yoğum hüzün. Mirasım göz yaşı.



Yorumlar

Yorum Gönder

EN ÇOK OKUNANLAR

VANİTAS VANİTATUM HOMO

Resim
İçim içime sığmaz. Hiçbir zaman da sığmadı. Daha gökyüzünün tüm ihtişamını görmeden kendi kalbimin karanlığa olan teslimiyetini gördüm. Yüzleşmeye çalıştığım şey benden ötekisi , berisi falan değildi ta kendimdim. Ulaşmaya çabaladığım sonsuzluğun gizemini ellerimle bükmekti. Siyah katran uçsuzluğun ve tutuklu olduğum her şeyin kalbimde olduğunu altıncı hislerimle anlayabiliyordum. Yazdıklarım benim vücud bulmuş hâlimdi.  O yüzden karamsarlık kokuyor bakışlarım, sözlerim ve kalemim. İçimi sarmalayan mavi bir denizin ferahlığı değil göz kapaklarımın kara bulutumsu bir çerçevesiydi. Adımlarım umut vaad etmiyor. Yerin karanlığına doğru olan yolculuğum bunu gösteriyordu. Adresim gömülü olan hendeğe yani evime ulaşmaya çalışmaktı. Soluduğum hava lavanta kokusu değil çürümüş ceset kokusuydu. Her şeyin bir çaresi yok. Olmayacak. En azından bu dünyada olmayacak. Doğduğum andan itibaren dünyam küçülüyor ve küçülecek. Bir tabuta sığacak kadar küçülecek. Hiçbir şey tatmin etmedi
Devamı

HİÇLİK ÜZERİNE DERSLER

Resim
İnsan; kendini büyüttükçe değil bir ''Hiç'' olduğunu kavradıkça kemâle erer. Büyük insanın ilgiye gösterişe ihtiyacı yoktur. O'nu yüceltsen ne olur yüceltmesen ne olur. O zaten yücedir. İşaret parmağı, işaret edilenin yanında daima ufak kalmıştır. Çünkü hududunu bilmektedir. Hududu, değerlinin yanında önemsiz kalmaktır. Tasavvufta 'hiç olmak' deyimi nasıl telaffuz edilmiştir. Bir de onu görelim. Nefis, bizi gurura onun da biraz ötesi olan kibre sürerken işte bu nefsani hâllerden arınıp bir yokluğa yani tevazuya bürünüp idrak etme hâline hiçlik diyoruz. Buradan kast ettiğimiz hiçlik varlığın yokluğu değil bilakis O'nun var olma tecellisinin yanında yok olma hâlini almaktır. Hiçlik: kelime anlamı yokluk. Aslında varlık içinde kendini yoksun bırakmak. Yoksunsan enaniyetten, gösterişten, şatafattan, riyadan o zaman ermişsindir kemâle(olgunluğa). İnsanın yokluk için  pek telaşı yok. Zaten hiçlik üzerinde bir bunalımın eşiğine gelmeyi kim
Devamı

HAYAT FAZLASIYLA CİDDİYET İSTER

Resim
Yaşamı anlamlandırmak için verilen her uğraş insanı yıpratıyor. Yalnız bunu yapan insan sayısı bir elin parmağını geçmez. Kimse bile bile yıpranmayı, ezilmeyi, derinlerde kaybolmayı arzu etmez. Etrafınıza bakın huzura talip olmak isteyenler ile dertlenmek isteyenlere. Herkes yakınıyor. Anlam için değil. Hakikate ulaşmak için ise hiç değil. Çünkü herkes maddi olan hayatın yükünü atlatıp huzura kavuşmak istiyor. Herkes iyi bir yuva kurmanın derdinde. Manevi tasa yok. Bilgiye aç olmak kimsenin harcı değil bu yüzden.  Hayat ciddiyet ister. Hem de fazlasıyla. Varını kaybetmek pahasına senden alıp götürür seni. Bir nevi silip süpürür benliğini. Ortada yapayalnız kalırsın. Herkesten yoksun  tek başına hülyalar aleminde kaybolursun. Yüzünü ciddiyet sarar. Maskenin ardında saklayabileceğin bir şeyin kalmaz bu yüzden maskeye ihtiyaç yoktur. Yüzüne yansıyan yaşamın ağır yükü yani tasası olur. Soluksuz, kirli bir yaşamın üstesinden gelmek, onu yorumlamak, hemhal olmak trajediye açılan kapıya adım
Devamı

İNSAN ULAŞAMADIĞI HEDEFİN HAYALLERİYLE YAŞAR

Resim
Dünya hayatı bir yanılsamadan ibarettir. Gözlerimize ışıldayan renkli bir hayatın aslında hayır getirmediğini sonradan anlayınca bu durumu kavrıyoruz. Hayır gördüklerimizde şer, şer gördüklerimizde hayır olabiliyor. Onun için yaşam üzerine yorum yapmak ve içinde bulunulan durumu iyiye yahut kötüye yormak sanılanın aksine bir yanılsamadan ibaret olduğu unutulmamalıdır. Zira hayat karşısında çok tecrübeli olduğumuzu söyleyemeyiz. Gaybı bilmiyoruz. Gelecek hakkında öne sürdüğümüz tahminden başka bir şey değildir. Yıllarca peşinden koşup elde ettiğimiz mal, şöhret ve makam ile gururlanmak sadece bunun üzerinde düşünmeyen insanlara has bir özelliktir. Düşünen zekâlar elde edilen bazı şeyler hakkında hükümvari sözler söyleyemezler. Yüksek bir makamın fazlaca mesuliyeti olduğu kadar hayır mı şer mi olduğunu kestiremezler. İçinde bulunulan durumdan sadece hayır olmasını murad ederler. Halkın değer atfettiği ve ona göre hareket eden nesillerin sonradan büyük bir buhran içine girdiği asla unutul
Devamı

NEREYE GİDERSEM GİDEYİM ORADA BENİ YAKALAYIVERİR HÜZÜN

Resim
Sıkıntıların üstesinden gelebilecek gücüm kalmadı. Her geçen gün daha çabuk eriyorum. Bu dünyada işe yaramayan bir varlık olarak kendimi tasvir etmekten başka çarem kalmadı. Yalnızca düşünenler mi bu hayatın çekilmezliği ile dertlenip duruyorlar diye zihnimi allak bullak ediyorum. Zaman benliğimi azar azar benden koparırken elimden ne gelir inanın bilmiyorum. Acaba boşuna mı yazıyorum. Bir kişi dahi bu satırları okumayacak diye endişelenmekten kendimi alıp koyamıyorum. Etrafımda insan yok yabancılaşmışım bu dünyaya. Diyojen gibi gündüz vakti elime feneri alıp bende insan  mı arayayım. Neden anlaşılmak istiyorum neden virgülü geçip noktanın saadetine varmak istiyorum? Nokta bitiştir. Ben yarım, noksanım. Bütün işlerim askıda bekliyor ne kendimi tamamlayabiliyorum ne de işlerimi. Eğer yazmak beni rahatlatmasıydı inanın yazmazdım. Bir arkadaşım dahi yok kime yazabilirdim ki. Anlaşılmaya muhtaç olan benim. Anlaşmaya yanaşan kim. Yok. Kimsesizim. Yetimim.  Bir gün dünyadan göçtüğümde ardımd
Devamı

DİPLOMALI STATÜ GEVEZELİĞİ

Resim
Diploma, insanı sömüren kağıt parçası. İnsanı haysiyetsiz vasfa büründüren meta. Peşinden koşan milyonlarca genci saran zehir. Taze dimağları körelten ve ardında sadece cehaletle yüz yüze kalmış  fertleri bırakan pranga. Diploma güzel hayatı vaad ediyor. Diploma sıradan insanların kurtuluş reçetesi. Türkiye'de alın terinin sömürüldüğü ve umutlarını bir kağıt parçasına bağlanmasının hazin sonu. Algının böylesine çirkefleştiği çok az zamanlar olmuştur. Çoğu doğmadan ölmüştür. Lâkin diploma hevesi gürül gürül akıyor. Diploma sayesinde statü kazanılıyor. Statü ile büyüklenme, hor görme ve maalesef bu kadar cehalet ancak eğitimle mümkün olabilirdi tezi doğrulanıyor. Özgür düşüncenin öldüğü ilk yer akademiadır.  Üniversite insanı köleleştirir. Çok az eğitmen dert sahibidir. Çünkü bilen insanlar melankoliktir. Hazzın peşinden giden bir akademia, derdi olmayan sadece oyalayan, öğretemeyen, yetiştiremeyen bir mekân insana ne verebilir? Hangi insan hür olarak düşünce üretebiliyor. Kaç yüzyıl
Devamı

ETİK DAVRANIŞLARI ÜZERİNE SAPTAMALAR

Resim
Etik, değerler hakkında düşünme, düşünceyi hayata dökme pratiğidir. İyi insan olmak, başkalarının zorlukları karşısında ona yardım etmek, kötü söz söylememek etik davranışlarına örnek gösterilebilir. Bir kavramı tam anlayabilmek için onun etimoloji kökenini iyi bilmek gerekir. Gazali bir kelimenin hakikatini öğrenmek istiyorsan onu yarmalısın der. Yani etimolojisini öğrenirsek ancak sağlıklı sonuçlara varabiliriz. Etik terimi Yunanca "kişilik, karakter" anlamına gelen ''ethos'' sözcüğünden türemiştir.   Genellikle Türkçeye 'ahlak' olarak çevirisi yapılsa da bu yanlıştır çünkü etik kavramı ahlakı da içine alan genel bir terimdir. Şimdi etik olduğunu bildiğimiz bir davranışın sırf etik olduğu için uyguladığımız zaman etiğe uygun davranmış olur muyuz sorusuna gelebiliriz. Örneğin; yalan söylememek etik bir davranış olarak tasvir edebiliriz. Her zaman doğruyu söylemek bazen toplum için infiallere neden olabilir. Gerektiği yerde özellikle yönetim alnında
Devamı