ilyas yıldız

  Herkesten uzaktayım. Ücra bir yerdeyim. Tecrit edilmişim.  Düşündükçe boğuluyorum.  Her yanımı kuşku sarmış. Bir zindandayım sanki... Karanlıkların içindeyim. Elimde bir fener olsa ne âlâ. Önümü görmek dindirirdi belki de bazı acıları. Bir hengamenin içindeyim. Mana bulmak ehemmiyetli ve zahmetli iş doğrusu.  Tekrardan mağaraya dönmek zor. Hele hele kalabalığa alışmışken. Şimdi bütün ihtiraslardan el çekmeliyim. Bütün bağlılıklarımı bir kenara atmalıyım. Yüreğimdeki infiallerimi kusmalıyım. Arınmalıyım. Temizlenmeliyim. Pir-ü pak olmalıyım.  Zamanındaki düşkünlüklerim gözümün önünde bir film şeridi gibi geçiyor. Boş mükâlemelerim ruhumu sarsıyor. Yolumu bulmam için bir karinem dahi yok. İnkisar. Hep inkisar.  Sözlerimi evvelden saklamalıydım. Dayanamadım. Kustum ulu ortaya. Herkes kirlendi. Suç bende cezası halkın kılıcında... Kaçmalıydım mağarama, cezamı kendi ellerimle vermeliydim. Düşündükçe daha çok düşüyordum. Halkın nazarında haklı olmak hilkata ters. Dışarıda bezirganlar öfke

Dünyanın nefesini ciğerlerimde hissedince çığlıkla uyandım.  İlk gün, ilk acı aradan yıllar geçti ve herkes unuttu lâkin ben unutmadım, unutamadım. Yaşamın zehrini ilk defa tatmıştım nasıl unutabilirim. Trajedi ile tanışmıştım. Evet doğmak trajedinin başlangıcı. Doğmak kopmak. Ezilmek. Sürünmek. Ağlamak. Acı çekmek. Alışamamak. Boğulmak. Her şeyden önce ana yurdunu terk etmek. Yabancı bir mekânda gözlerini açmak ve her geçen gün yokluğa karışmak.  Yoktum. Nokta kadar değerim yoktu. Bir virgülün işlevi gibiydim araya girdim ve çekildim. Ebedi istiratgâhıma doğru yol aldım. Mağarama, ışık huzmelerinden yoksun karanlık evime... Kim isterdi ki böyle bir yaşamı. Tek başıma değildim lâkin yalnızdım, yapayalnızdım. Şefkate ihtiyacım vardı. O  da benden uzaktı.  Sözlere sığınmıştım yani kelâma. Hayatım kitaplar arasında geçiyordu, yapay fakat benim gözümde bir o kadar canlı. Onlarla konuşuyordum. Bile isteye, takatsizce arkadaşlarım oldular. Herkese yol verendim ama onlara dur demişti