ilyas yıldız

Sıkıntıların üstesinden gelebilecek gücüm kalmadı. Her geçen gün daha çabuk eriyorum. Bu dünyada işe yaramayan bir varlık olarak kendimi tasvir etmekten başka çarem kalmadı. Yalnızca düşünenler mi bu hayatın çekilmezliği ile dertlenip duruyorlar diye zihnimi allak bullak ediyorum. Zaman benliğimi azar azar benden koparırken elimden ne gelir inanın bilmiyorum. Acaba boşuna mı yazıyorum. Bir kişi dahi bu satırları okumayacak diye endişelenmekten kendimi alıp koyamıyorum. Etrafımda insan yok yabancılaşmışım bu dünyaya. Diyojen gibi gündüz vakti elime feneri alıp bende insan  mı arayayım. Neden anlaşılmak istiyorum neden virgülü geçip noktanın saadetine varmak istiyorum? Nokta bitiştir. Ben yarım, noksanım. Bütün işlerim askıda bekliyor ne kendimi tamamlayabiliyorum ne de işlerimi. Eğer yazmak beni rahatlatmasıydı inanın yazmazdım. Bir arkadaşım dahi yok kime yazabilirdim ki. Anlaşılmaya muhtaç olan benim. Anlaşmaya yanaşan kim. Yok. Kimsesizim. Yetimim.  Bir gün dünyadan göçtüğümde ardımd

Düşünen insanlar bu dünyaya ayak uyduramazlar bu yüzden bir an önce ölümü istemeleri yadırganmamalıdır.                        *** Yetim olarak doğmadım lâkin yetim olmayı ben seçtim.                        *** Ya hazzın peşinden gidecektim ya da hüznün ne ki bana hüzün düştü.                        *** Batı'nın aksine Doğu kalbiyle düşünür.                         *** Uğruna hayatımı verdiğim 3 kelime İlim. İrfan. Hakikat.                        *** Hayatımı özetleyen 3 eylem. Okumak. Düşünmek. Yazmak.                         *** Yazmak benim yazgım.                        *** Kendimi keşfettiğim an bana kimsin sorusunu yöneltebilirsiniz.                        *** Müphem bir yaşamda meçhul bir yolcuyum.                        *** Ölüm daima aklımda olan tek kelime ve bildiğim tek apaçık hakikat.                        *** Dil kalbin belasıdır.                        *** Sağ, muhafaza eder. Sol, slogan atar. En nihayetinde İkisi de icraatten yoksundurlar.                         *

Bugün günlerden günsüz yani müphem. Sokaklar karanlık. Hava kasvetli. Gökten yağmur değil gözyaşı yağıyor. Benim gözyaşlarımla kâinatın toprağı sulanıyor. Bazen dünyanın çok küçük bir yer olduğunu düşünüyorum. Hayallerim sığmıyor. Hareket etmek istiyorum. Her nedense önüme yüksek bir duvar çıkıyor. Çaresiz bekliyorum. Her zaman olduğu gibi yine çaresizim. Hiç kimsenin farkında olmadığım hissi zihnimi her gün bulandırıyor. Varım ama aslında yokmuşum.  Anlaşılmak istiyorum. Birisi çıkıp evet seni anlıyorum. Hüznünü paylaşıyorum demesini bekliyorum ama nafile. Yıllardır bir toz parçası gibiyim. Gözüne girdiğim her insan hemen kovuşturdu beni. Hanesine misafir etmekten çekindi. Yanımda oturup dertlenmekten uzak durdu. Belli bir süre sonra şunu fark ettim. Ben insanlar ile yakınlaşamıyorum. Kimi zaman ben onları rahatsız ettim kimi zaman ise onlar beni incitti. Ayak uyduramıyorum bu çağa. Başka bir dünyadan da değil başka bir evrenden geliyormuşum gibi. Düşüncelerim uykumu kaçırıyor. Belli

Dünyanın nefesini ciğerlerimde hissedince çığlıkla uyandım.  İlk gün, ilk acı aradan yıllar geçti ve herkes unuttu lâkin ben unutmadım, unutamadım. Yaşamın zehrini ilk defa tatmıştım nasıl unutabilirim. Trajedi ile tanışmıştım. Evet doğmak trajedinin başlangıcı. Doğmak kopmak. Ezilmek. Sürünmek. Ağlamak. Acı çekmek. Alışamamak. Boğulmak. Her şeyden önce ana yurdunu terk etmek. Yabancı bir mekânda gözlerini açmak ve her geçen gün yokluğa karışmak.  Yoktum. Nokta kadar değerim yoktu. Bir virgülün işlevi gibiydim araya girdim ve çekildim. Ebedi istiratgâhıma doğru yol aldım. Mağarama, ışık huzmelerinden yoksun karanlık evime... Kim isterdi ki böyle bir yaşamı. Tek başıma değildim lâkin yalnızdım, yapayalnızdım. Şefkate ihtiyacım vardı. O  da benden uzaktı.  Sözlere sığınmıştım yani kelâma. Hayatım kitaplar arasında geçiyordu, yapay fakat benim gözümde bir o kadar canlı. Onlarla konuşuyordum. Bile isteye, takatsizce arkadaşlarım oldular. Herkese yol verendim ama onlara dur demişti