ilyas yıldız

Yaşam oyununda ileri sürdüğüm her kart yenilginin hazin izlerini taşıyordu. * Dünyanın cenneti kütüphanelerdir. * Acınası hayatın bir parçasıyım. * Düşler gibi yaşam da ziyadesiyle buhran dolu. * Yaşamayı bilmediğim, bilemediğim için kitaplar ile hemhâl oldum. Ne ki çaresizce ama aşk ve tutkuyla. * Halkın arasına katılmak sıradanlaşmayı göze almaktır. * İnan, sen kaybettiklerinle insansın. * İnsanlar eleştiri okunu biraz olsun kendi kalplerine yöneltebilselerdi bugünkü meşguliyetleri de farklı olacaktı. * Hamaset ile yol alanın önünü görmesi beyhude bir çabadır. * Bu coğrafyanın kurtuluş reçetesi sadece üç harften oluşuyor: Oku. * Kalıplaşmış yargıların içinde hapsolmanın bedelini yalnız birey değil, toplum da ağır öder. * Bağıran karşısında sesini alçaltmak haklılığın tezahürü değil midir? *  Okudukların seni dönüştürmüyorsa boşa zihnini yoruyorsun. * Sosyal politik bir varlık olmamız her konuda ahkâm kesme hakkımızın olduğunu göstermez. Önce dirayet sonra siyaset. * İdeolojilere ...

Bugün günlerden günsüz yani müphem. Sokaklar karanlık. Hava kasvetli. Gökten yağmur değil gözyaşı yağıyor. Benim gözyaşlarımla kâinatın toprağı sulanıyor. Bazen dünyanın çok küçük bir yer olduğunu düşünüyorum. Hayallerim sığmıyor. Hareket etmek istiyorum. Her nedense önüme yüksek bir duvar çıkıyor. Çaresiz bekliyorum. Her zaman olduğu gibi yine çaresizim. Hiç kimsenin farkında olmadığım hissi zihnimi her gün bulandırıyor. Varım ama aslında yokmuşum.  Anlaşılmak istiyorum. Birisi çıkıp evet seni anlıyorum. Hüznünü paylaşıyorum demesini bekliyorum ama nafile. Yıllardır bir toz parçası gibiyim. Gözüne girdiğim her insan hemen kovuşturdu beni. Hanesine misafir etmekten çekindi. Yanımda oturup dertlenmekten uzak durdu. Belli bir süre sonra şunu fark ettim. Ben insanlar ile yakınlaşamıyorum. Kimi zaman ben onları rahatsız ettim kimi zaman ise onlar beni incitti. Ayak uyduramıyorum bu çağa. Başka bir dünyadan da değil başka bir evrenden geliyormuşum gibi. Düşüncelerim uykumu kaçırıyor. B...

Dünyanın nefesini ciğerlerimde hissedince çığlıkla uyandım.  İlk gün, ilk acı aradan yıllar geçti ve herkes unuttu lâkin ben unutmadım, unutamadım. Yaşamın zehrini ilk defa tatmıştım nasıl unutabilirim. Trajedi ile tanışmıştım. Evet doğmak trajedinin başlangıcı. Doğmak kopmak. Ezilmek. Sürünmek. Ağlamak. Acı çekmek. Alışamamak. Boğulmak. Her şeyden önce ana yurdunu terk etmek. Yabancı bir mekânda gözlerini açmak ve her geçen gün yokluğa karışmak.  Yoktum. Nokta kadar değerim yoktu. Bir virgülün işlevi gibiydim araya girdim ve çekildim. Ebedi istiratgâhıma doğru yol aldım. Mağarama, ışık huzmelerinden yoksun karanlık evime... Kim isterdi ki böyle bir yaşamı. Tek başıma değildim lâkin yalnızdım, yapayalnızdım. Şefkate ihtiyacım vardı. O  da benden uzaktı.  Sözlere sığınmıştım yani kelâma. Hayatım kitaplar arasında geçiyordu, yapay fakat benim gözümde bir o kadar canlı. Onlarla konuşuyordum. Bile isteye, takatsizce arkadaşlarım oldular. Herkese yol verendim ama...